4 Fatma Erdek - Erken Rüya Zamanlar

Sen hep yaz kadın, bende hep seni okuyayım!

Allah'ım bu nasıl bir kalem, nasıl bir yetenek, nasıl bir kurgu yeteneği, nasıl bir duygu anlatımıdır! Bir insanın bu kadar iyi kitaplar yazması ayıp ya! Etkisinden çıkıp yeni bir kitaba geçmek zor oluyor. :(

Fatma Erdek'in okuduğum 3. kitabıydı ve her seferinde elime merakla aldığım, bu sefer beni nasıl bir aşk bekliyor heyecanıyla okuduğum 3. kitap! Hep derim Kara Kış Beyaz düş benim favori Fatma Erdek kitabım diye ama şuan kararsız kaldım. Bu da çooook güzeldi!

İçime işleyen o aşk var ya...

Her seferinde beni şaşırtacak bir hikaye ile karşıma çıkıyor Fatma Hanım. Bu sefer de aynı şaşkınlığı yaşadım bu kurguda da. Bu sefer ki aşk geçmişte yarım kalmış bir aşkın küllerinin tekrardan alev almasıydı. O aşkı her satırda her sayfada nasıl hissettim anlatamam. oldukça zevk verdi o aşka tanık olmak!

Özellikle hiçbir duygunun gizli kalmaması süperdi! Eser neler hissediyor, Nehir neler düşünüyor her ikisinin tarafından da okuduk,hissettik onlarla beraber yaşadık bu aşkı.

Bu kitap için yorum yapmak o kadar zor ki! Ne desem kitabı anlatmak için yeterli olmayacak, nasıl övsem kitabın yeterince değerini veremeyecek gibi geliyor. 

Okuduğum en güzel,kaliteli ve duyguları okura hissettiren kitaplardan biriydi! 

Bu yazarı mutlaka okuyun! Her kitabını okuyun! Her kitabı raflarınızda yer alsın! Her kitabı baş ucunuzda bulunsun! 

Bence yazarın kalemiyle tanışmak için muhteşem bir kitap ve kaçırırsanız çok şey kaçırırsınız diyorum ve susuyorum! 

Böyle kitaplara pek bir şey söylemeye gerek yok bence!

Kitaba dair bit sürü alıntım var hepsini üşenmeyip sizlerle paylaşacağım :)

Ondan önce sizlerle çook beğendiğim iki sözden birini paylaşacağım...İkincisi alıntıların sonunda olacak :)

~*~

"Kilometrelerin hesabını yapmak yalandı, yanlıştı. 

Aşkta uzaklık ya da yakınlık, yüreğin izin verdiği, hissettiği kadardı."

~*~

"Onu sadığım,sarıldığım düşmüştü aklıma, güzel yüzü kaplamıştı göz bebeğimi. Ah,bu özlem! ah, bu terk ediliş! Beni yavaş yavaş öldürüyordu.O an bile ona olan özlemim canıma okuyordu. Kokusu burnumun uzunda, teninin sıcaklığı masanın altında sıktığım elimde tütüyordu."

***
"Eser, hayal meyal hatırladığım bir anı değildi.Bütün gerçekliğiyle, sesiyle, teniyle, kokusuyla, her haliyle içimde duruyordu.Özlediğim en uzak sıla, sakladığım en değerli anıydı o. Ne yaparsam yapayım, Eser'in gönlümdeki yeri silinmiyordu. 

Uykuya dalmak ve uyanmak neyi değiştirirdi ki? Düş kurmak, rüya görmek... Gece yarısı ya da sabahın ilk ışıkları... Issızlık ya da kalabalıklar... Zaman Nehir'siz vurduğu her saniye birbirinin aynı değil miydi? 

***

Silik sureti, kim olduğunu tam olarak yansıtmıyor olsa da,ben onun kim olduğunu biliyordum.Yıllar yılı, onu uzaktan seven bir yürekti benimki. Orada olduğunu hissetmem için, yüzünü görmem gerekmiyordu. 

İçimdeki belki umutlarını bir şişeye kapatıp, dipsizliğe, sonsuzluğa fırlattım. Bana nasıl davranacağını biliyordum aslında. Yine de üzüldüm, kırıldım. Sözlerinin arkasındaki gerçekle vuruldum. Oysa ben, dün seni gördüğüm andan beri, hiç duyamayacağımı bile bile Senin için döndüm, Nehir! demeni beklemiştim.Ben yıllardan beri, bugün bana 'umurumda değilsin' diye sesini, soluğunu özlemiştim. 

Kiminle olduğun, kiminle yaşlandığın,ömrünü nasıl ve nerede geçirdiğin önemli değildi. Yüreğinde kim kalıyorsa, tenin kimi istiyorsa, kimin boynundaki koku sana en güzel geliyorsa,alın yazın oydu. Eser de benim alın yazımdı. İçimdeki o ses, bana bıraktıkları ve benden götürdükleri,hepsi bunu anlatıyordu. Ne yazık ki vaktini geçmiş bu uyanış, bu kendini bulma, kaybedilenleri geri getirmeye yetmiyordu.Silmeye çalıştıkça daha da derine yazdığım ömür yazım, artık bana yabancılaşmış gözlerle bakıyordu.

Konuşabilsek, sana sen yokken nasıl bir Nehir kaldı geride anlatırım. Beni dinleseydin, en baştan bir daha başlardım. İzin verseydin,boynuna sarılırdım. Başımı özlemini çektiğim yere gömer, ölünceye kadar ağlardım.Ve eğer duyabilseydin beni,o küçük kızın sana olan aşkının nasıl bir çığa dönüştüğünü, hiç affetmeyecek bile olsan, anlatırdım.

***

Hiç mi bir şey kıpırdamadı içinde? Sana sokuldum, sana sarıldım. Ben senin sevdiğin kadındım.Her şeyi boş versen bile,bunu unutman imkansız. Zaman kapatamıyor izleri.Ben gördüm,yaşadım. Yoksa koca bir aldanışa mı inandım bunca yıl? Ben de mi fazla bu aşk, sende mi eksik?Merak ediyorum Eser. Sen nasıl başardın? Nefret mi bunun ilacı?Beni unutmak için ne yaptın?

Hep boş yere yaşadım, hep yarım, eksik...Sahip olamadan öleceğim şeyler korkutuyor beni. Kadın olduğumu hatırlamak istiyorum,kalbinin sesinden orada olduğumu duymak istiyorum.Neden anlamıyorsun, benim için bütün bunlar sen demek. Seni istiyorum.

***

"Senin için döndüm Nehir.Bugüne kadar susman hataydı. Geldim,çünkü yaşamak için sana ihtiyacım vardı.Seni çok sevdim,Nehir. Bu, bunca yanlış içindeki tek doğruydu."

"Sen ne zaman beni beklemeyi öğreneceksin?"

"Ya sen, beni bırakmaman gerektiğini ne zaman öğreneceksin?Sen olmadan yaşayamadığımı ne zaman öğreneceksin,Eser?"

~*~

Hayatımdan silip atamadığım o küçük kızın gözlerinde,

bir kez daha parlayıp,sönmek istiyordum...

~*~

Neredeyse kitabı yazdım yav size :) Ama o kadar içten duygularla, o kadar mükemmel hissedilerek yazılmış ki...Sanki bir kurgu, bir hikaye değil de benim duygularımdı okuduklarım.

Böyle bir kitabı kaçırmayıp okumalısınız arkadaşlar. Çoook şey kaybediyorsunuz eğer Fatma Erdek okumuyorsanız!

Kitabın tanıtım yazısı: 

Yarım kalan aşklar, tamamlanmamış cümleler gibidir. Bir hıçkırığa düğümlenmiş itiraflar, bastırılmak zorunda kalınan hevesler, gönderilmemiş, hatta kaleme dahi alınmamış, yürekten yüreğe yazılan mektuplar, saklanmış duygular, beklenmedik bir veda, zor anlar, zor yıllar… 

Ayrılık… 

Oysa, söylenecek ve yaşanacak ne çok şey vardı daha. Aradan geçen yıllar, onların aşklarını güçlendirmekten başka bir işe yaramamıştı. Birbirini kıyamete kadar sevmek için yaratılmış olan Eser ve Nehir için de, cümle tamamlanmamıştı henüz. 

Sağ elimle kalbimin üzerine dokundum. Sanki gerçekten de var olan bir yaraya değiyordum. Yavaşça, usulca, aşkla… Ah, kalbim! Bedenimin en iflah olmaz, en söz dinlemez, en laf anlamaz yeriydi. Başkasına dilsizdi, kördü, sağırdı. Sadece Eser oturmuştu oraya ve bir dağ kadar yüksek, bir dağ kadar ağırdı.  

Sen hep oradaydın Nehir. Gittim sandığında bile ben seni bırakmadım. Yumdum avuçlarımı, sakladım sıcaklığını… Kader bu, biliyorum. Bu, elinde değil insanın. Sevdaların her biri birbirinden farklı. İçerikleri, derinlikleri, hissetme şiddetiyle doğru orantılı. Benimki bir depremdi, bir iç sarsıntısı. Bir vurgun, bir kalp yarılması. Seni gördüğüm gün başladı. Her yaşımda, her yılımda azalır sandım, umdum ama olmadı.

Kitabı satın almak için: Kitap Sihirbazı