1 ALINTI // K. Kübra Berk - Mavi Gece

Bu sefer bir Türk yazarın kitabının alıntılarıyla geldim. Severek okudum, ve çabucak bitirdim diyebilirim kitabı. 

Genç yetişkin türünde aşk romanlarından biriydi. Eğer bu türü seviyorsanız deneyebilirsiniz. Üstelik kitabın sonunda 3 adet özel bölüm yazılmıştı. Ben çok sevdim o özel bölümleri :) 

Neyse çok uzatmadan sizlere post-it lerle belirlediğim alıntıları paylaşmak istiyorum. Onun öncesinde ise eğer yorumu okumak isterseniz diye aşağıya link bırakıyorum tıklayarak yoruma ulaşabilirsiniz :) 

K. Kübra Berk - Mavi Gece yorumu için tıklayınız: TIK 

"İnsanların hakkımda söyledikleri, beni ben yapmaz," dedi aramızdaki bir nefeslik mesafe bırakırken. Beni kendim yapan tek şey burada." Elini yavaşça şakağına koydu. "Ve burada." Kalbine dokunuyordu. Şaşkın ve heyecanlı bakışlarla onu izledim, sanki büyülü bir anın içindeydik. "Ve sen..." dedi aynı yakıcı bakışlarla bana bakarken. "Hislerini ve düşüncelerini biraz özgür bırakmalısın. Onları içine hapsetme."

"Hapsetmiyorum," dedim titremesine engel olamadığım sesimle. Buna inanmadığını belli eden bir ses çıkardı. 

"Onları özgür bıraksaydın eminim yüzüme bir tokat atıp neden seni öptüğümü ve neden hiç yaşanmamış gibi davrandığımızı sorardın," dedi. "Yapmadın. Çünkü korkuyorsun."

"Senden neden korkayım ki?" dedim aciz bir şekilde. Söylediklerinin doğruluğu içimi parçaladı. 

"Bende korktuğunu kim söyledi?" Elini kalbime götürdü. Nefesim kesilmişti. "Korktuğun kişi sensin. Birine güvenmekten, onu kaybetmekten korkuyorsun. "

***************

Parmakları nazikçe parmaklarımı kavradı ve beni kendine çekti. "Bugün düşündüm."

"Neyi?" dedim yakınlığının yakıcı etkisinden kaçmayı denerken.

"Bizi."

İki hecelik kelimesi kalbimi hoplattı. "Bizi mi?" diye sordum.

Kaşları çatılırken başını salladı. "Önce, çok korkunç geldi. Birbirimize asla... iyi gelmezmişiz gibi. Seni kendimden uzaklaştırmayı öyle çok denedim ki... her seferinde yolun sonunda yine sen çıkıyordun karşıma .Yeraltında bile! Düşünsene, orada kalın duvarlar, uzun koridorlar, insanlardan kaçmak için ardımdan kapattığım kapılar var." Gözleri, söylediklerine inanamıyormuş gibi bana baktı. "Orada bile sen vardın. Beni delirttin."

Fısıltısı havada asılı kaldı. "sonra yeraltını düşündüm. Söylediklerini... sesinin beni nasıl dinginleştirdiğini, yüzündeki küçük bir tebessümün bile beni ne kadar mutlu ettiğini..." başını eğdi, alnını alnıma yasladı. "Seni mutlu etmenin aslında beni de mutlu ettiğini."

***************

"Görüyor musun?"

Ona baktım. "Böyle izbe, karanlık bir yer, şu denizin ortasına çıkıyor. Akla hayale sığmayan bir şey..."

Elalarını, yeşillerime çevirdi. "Benim karanlığım da böyle işte, sonu sana çıkıyor."

İşte, tam o anda gerçek beni bu kuytu sokakta, bedenimin derinlerine inene dek sarstı. Kalbimi, kalbine mühürlemişti. 

Ona aşık olmuştum.