0 ALINTILAR // Cora Reilly - Nefret (Kanlı Mafya Günlükleri #3)

 

Kitabın yorumu için tıklayınız!

"Karşı konulmaz olduğunu düşünüyorsun öyle değil mi? Ama değilsin. Sen, Luca ve kahrolası mafyanın içinde olan diğer tüm erkekler kendinizi çok harika sanıyorsunuz ama bak sana ne diyeceğim. Eğer zengin olmasaydınız ve gittiğiniz her yerde lanet bir silah taşımasaydınız, hiç kimseden farkınız olmazdı."

"Yine de hala yakışıklı olurdum ve dışarıdaki o pısırıkların çoğunu çıplak ellerimle öldürebilirdim. Peki ya sen, Gianna? Ailenin koruması ve babanın parası olmasaydı sen ne olurdun?"

Derin bir nefes aldım. Evet, tüm bunlar olmadan ben ne olurdum ki? Hiçbir şey. Hiçbir zaman kendi başıma bir şey yapmak zorunda kalmamıştım. Yapmama izin de verilmemişti ama nedeni bunu hiç istememiş olmam değildi. "Özgür."

Matteo güldü. "Asla özgür olamayacaksın. Hiçbirimiz olamayacağız. Hepimiz dünyamızın kuralları tarafından bir kafese kapatılmış durumdayız."

İşte tam da bu yüzden bu dünyadan gitmek istiyorum.

"Belki de. Ama benim kafesim asla seninle evlenmek olmayacak."

*****

Gözlerim pembe ellerine ve kanla kaplı gömleğine kaydı. Matteo yüzünü buruşturarak bakışlarımı takip etti. "Gidip üstümü değiştireyim."

"Zahmet etme. Gördüklerimi asla unutmayacağım."

Matteo üzerime doğru yürüdüğünde vücudumun kaçma arzusuna rağmen yerimde durdum. "Zeki bir kadınsın, Gianna. Bana kapalı kapılar ardında ne yaptığımızı bilmediğini söyleme. İnan bana, Outfit de düşmanlarına pek iyi davranmıyor."

"Biliyorum. İşte bu yüzden lanet mafyayla ilgili her şeyden nefret ediyorum. Haklısın, bugün gördüklerim beni şaşırtmadı. Yalnızca başından beri bildiklerimi doğruladı."

"Neymiş o?"

"Hasta herifin teki olduğunu ve seninle evlenmektense ölmeyi tercih edeceğimi."

Matteo beni kendine doğru çekti, koyu renk gözleri yoğunlukla beni adeta kavuruyordu. "Normal dünyada yaşayabileceğini, normal bir adamla çıkabileceğini düşünüyor olabilirsin ama sıkılacaksın, Gianna. Belki kabul etmek istemiyorsun ama benim gibi biriyle birlikte olmak seni heyecanlandırıyor. Normal bir erkek seni korumak için önüne çıkan herkesi öldüreceğini ve onlara işkence edeceğini söylüyorsa yalan söylüyordur ya da iyi ihtimalle abartıyordur. Ama ben tutabileceğim bir söz veriyorum."

*****

"Hep önce benim uykuya dalmamı bekliyorsun," dedi karanlığın içinde. Sıçrayarak uyandım. 

Tabii ki fark etmişti. "Bazen ne kadar dikkatli olduğunu unutuyorum."

Bana doğru döndü, karanlıkta yüzüme bakıyordu. Gözlerinin beyazını ve kafasının hatlarını seçebiliyordum ancak daha fazlasını görmek mümkün değildi. "Neden?"

"Ben temkinli bir p*çim."

"Seni uykunda öldüreceğimi mi düşünüyorsun?"

Yüz ifadesini göremeden duygularını ölçmek zordu ve bundan nefret ediyordum. "Bunu yapmayı düşündün mü?" Sözlerimin şaka olması gerekiyordu ama sesim fazlasıyla ciddi çıkmıştı.

"Hayır, kan görmeye dayanamıyorum."

"Sırtıma bıçaklarımdan birini saplamamamın tek nedeni bu mu?"

"Hayır. Seni öldürerek bu dairen çıkamam. Asansörün şifresini bilmiyorum."

*****

"Luca'yı öldürmeyi hiç düşündün mü? Eğer o ölseydi, Capo unvanını sen alırdın. Kariyer basamaklarını tırmanmak için ailesinden birini öldüren ilk Made erkeği olmazdın," dedim. 

Matteo'nun ifadesi sertleşti. "Öz kardeşimi asla öldürmem. Capo olmak umurumda değil ve öyle olsaydı bile, konumumu yükseltmek için ondan vazgeçmezdim. Luca benim arkamı kollar, ben de onunkini. Bu hep böyle olmuştur."

"Bu iyi bir şey. Güvenebileceğin insanlara sahip olmak önemli," dedim dürüstçe. Yalnızlık bizim dünyamızda büyük bir sorundu. Etrafınızda hep insanlar olurdu ama kimseye güvenemezdiniz. 

...

"Bana güvenmen için ne gerekiyor?" diye sordu Matteo merakla.

"Bir mucize." Ona sırtımı döndüm ve komodinin üzerindeki lambayı kapattım. Gözlerindeki bakış göğsümde beni dehşete düşüren bir şeyi harekete geçirdi. 

Matteo diğer ışıkları kapattı ardından bana doğru eğilip kulağımı öptü.

"Mucizeleri kim sevmez ki?"

*****

"Bardoni ve monitörümden kurtulduğum için zaten başın yeterince belada değil mi?"

Matteo saçımın bir tutamını parmağının etrafında döndürdü. "Bunu senin için yaparım. Sen benim karımsın ve seni mutlu etmek istiyorum." Gülümsemesi oldukça muzipti ama yine de söyledikleri kulağa içten geliyordu. 

Kalbim tehlikeli bir şekilde çarparken içimden yeni bir panik dalgası yükselmişti. Neler oluyordu? Kendi duygularımdan korkmak aklımı bira olsun başıma getirdi. "Eğer beni gerçekten önemsiyorsan ve mutlu olmamı istiyorsan, bırak gideyim. Hayattaki tek isteğim, özgürlük ve normal bir yaşamdı."

Sözcükler ağzımdan çıktığı anda, hala gerçek olup olmadıklarından emin olmadığımı fark ettim. 

Matteo'nun yüzü ciddileşirken gözlerine sert ve soğuk bir ifade yerleşmişti.

Tekrar uzandı ve ışıkları söndürdü. Neredeyse özür dileyip ona doğru uzanacaktım. 

Dudakları kulağımı okşadı. "Sanırım bu yeterince önemsemediğim anlamına geliyor. Çünkü gitmene izin vermek... Bu asla yapmayacağım tek şey."

*****

"Gianna'nın benden sonsuza dek nefret edebileceğini düşünmeye başladım. Bunun onun ilginç olma ve meydan okuma yolu olduğunu, sonunda aklının başına gelip ondan önce peşimden koştuğum tüm kızlar gibi bana aşık olacağını düşünmüştüm. Ama Gianna'nın kaybettiğim bir savaş olduğundan oldukça eminim. Asla yola gelmeyecek. Sanırım bu hayattan her geçen gün biraz daha nefret ediyor."

*****

"Ondan vazgeçmeyeceksin, değil mi?" dedi Luca teslim olmuş bir ses tonuyla. 

"Hayır."

"Ona özgürlüğünü vereceğime dair şerefim üzerine yemin ettim ama eğer istediğin buysa sözümden dönebilirim. Daha kötülerini de yaptığım oldu."

"Hayır. Yeminini bozmanı istemiyorum. Bu yalnızca benden daha fazla nefret etmesine neden olur. Gianna'yı bir şey yapmaya zorlayamazsın. Bana kendi isteğiyle geri dönmesine gerek. Tek yolu bu."

Luca başını iki yana salladı. "Matteo, bunu ummanın ne kadar boş olduğunu sen bile anlamış olmalısın. açacak ve bir daha geri dönmeyecek. Bu riski almak istiyor musun?"

"Evet."

"O zaman benden çok daha iyi bir adamsın. Ben Aria'nın gitmesine asla izin vermezdim."