9 Eylül'de Ayaz - 2. Bölüm

“Yemin ediyorum bir tane de ben geçireceğim şimdi suratına. Yeter artık,  kendine gel! Boş ver şu herifleri. Ortada uzatılacak bir şey mi kaldı sanki?”

 Ayaz öfkeli gözlerini,  Demir’e çevirdi. Sanki onun söylediği şeye inanamamış gibiydi. “Ölüyordum ben! İnsan evladına öyle vurulur mu lan?”

Demir, tok sesinin tüm ciddiyetini bozan bir alaycılıkla gülmeye başlamıştı. “Hak etmediğini mi söylüyorsun?”

“Belki ettim, belki etmedim. Sopalı beş herifin tek başına bir adama arkadan saldırması suçtur.”

“Evli kadınları ayartmak da suçtur.”

Ayaz kafasında güzel anılar canlanmış gibi sırıttı. “Ama o kadın da bu herife hakikaten fazlaydı.”

“Çok mu güzeldi?”

Ayaz bir ıslık çaldı. Aklına o elli yaşındaki herifin yirmilik çıtır karısı gelmişti. Kendisi için çok kısa bir macera olmuştu ama sonucu neredeyse canı olacaktı. Yine de genç kadını aklından geçirmeden edemedi. Çok güzel, kızıl saçlı bir afetti. Afetti de… Selma’yı düşünmekte zorlandığını hissedince kaşlarını çattı. Neden aklına parlak yeşil gözler geliyordu ki? Selma yeşil gözlü müydü?

Başını iki yana sallayarak, aklını bu gereksiz konudan uzaklaştırdı. Şimdi düşünmesi gereken başka bir şey vardı. Dirseklerini dizlerine yaslayarak öne doğru eğildi ve sanki herkes tarafından bilinen basit bir gerçeği açıklayacakmış gibi bir edayla, “İntikamı severim,” diye mırıldandı. “Ama benden alındığı zaman değil.”

“Yani?”

“Yanisi: dişe diş, kana kan.”

“Yani?”

“Arabasını mı çalsam?”

Demir bilmiş bir sırıtışla arkadaşına baktı. Ayaz onun attığı küçük alaycı bakışı anında yakalamıştı. Gözlerini devirerek arkasına yaslandı. “Adamın ağzından birkaç diş eksiltmek istemediğimden değil…” Kirpiklerini yapmacık bir tavırla kırpıştırdı. “Sadece bu aralar kaburgalarımın başı ağrıyor. Hem biraz da para kazanırım, fena mı?”

Demir iç çekti ve ciddileşerek arkadaşına baktı. “Arabasını falan çalmayacaksın. Bu konu burada kapanacak Ayaz. Bire bir. Önce sen ona bulaştın.”

“Karısı bana yazdı. Kadınına sahip olmayı bilseydi.”

“Fark etmez. Sonuçta onun karısı. Sözümü dinle. Bu konu burada kapansın. Aksi halde sonu gelmeyecek. Neredeyse bok yoluna gidecektin.”

Ayaz, küçük bir ıslık çaldı. “Var ya, şu beni düşünüyormuş ayaklarına yatışına hastayım.”

“Ben de senin umursamıyorum ayaklarına yatışana hastayım. Artık senin de bela istemediğini ikimizde biliyoruz. Niyeyse bu zorlama isteğin?”

Gerçekten neden bu kadar zorluyordu? Demir tek kaşını kaldırıp söylediği şeylere kahkahalarla gülen Ayaz’a baktı. Ayaz öyle gürültülü bir kahkaha atmıştı ki evin önündeki yoldan geçen insanların bile bu sesi duyulabileceğinden emindi. Biraz sonra ne olacağını biliyordu. Genç adam önce ona saçmaladığını söyleyecek sonra da çıkıp gitmesini ve işine karışmamasını isteyecekti. Hep böyle olurdu. Ayaz, ona birisinin gerçekleri söylemesinden hoşlanmazdı. Çünkü yalan olduğunu bildiği hisleriyle avunduğunda kendisini daha mutlu hissediyordu.

Demir arkadaşı için, içinde yükselen karamsarlığa izin vermek istemediğini hissetti. Ayaz’ın bir gün, gerçekten istediği şeyi kendisine itiraf edebileceğini umuyordu. Onun için, bunu zaman zaman yüzüne vurmaktan başka yapabileceği hiçbir şey yoktu.

Ayaz, nihayet gülmekten yorgun düşünce nefesini kontrol etmeye çalışarak konuşmaya başladı. İşte şimdi onu kovacaktı.

“Hiçbir şeyi zorlamıyorum ki, ben buyum.”

Ne?

Demir, onun bu konu hakkında konuşmasına şaşırarak olduğu yerde doğruldu. Ayaz’ın ifadesi ciddileşmişti. Arkadaşı şöyle bir omuz silkti.

“Ne yapıp ne yapamayacağımı daha önce gördüm. Başka bir şekilde yaşayamıyorum ben. Hamurum bu.”

“Herkes için her zaman farklı yollar vardır Ayaz.”

“Ben varmış gibi görünen tüm o yolları denedim ve hepsinin ucunun aynı pisliğe çıktığını gördüm. Kendi gözlerimle.”

“Belki şaşırıp, yine yol değiştirmişsindir? Fark etmeden.”

“Ben yol değiştirmedim, ayak bastığım yollar benim orada olduğumu hissedip yönünü değiştirdi. Dönüp dolaşıp yine aynı yere çıkmamı sağladılar.”

Demir elinde olmadan güldü. “Bak sen, isteyince edebiyatta yapabiliyormuş bizim ki.”

“Bir şeylere de kafamız bassın anasını satayım. Yaşamaya yetmiyor bari azıcık edebiyata çalışsın.”

Karşılıklı olarak güldüler. Demir, arkadaşının onunla açıkça konuşabilmesine sevinmişti. “Bu bir adım,” diye mırıldandı. Mavi gözlerini Ayaz’a dikmişti. “Bak konuşmak isteyince konuşabiliyormuşsun. O zaman gerçekten yaşamak istersen, yaşayabilirsin de.”

“Tamam, tamam. Yeter bu kadar. Göreceğimi gördüm. Bundan başka yol yok bana. Artık nerede biterse…”

Demir kafasını iki yana salladı. “En azından bu seferlik lafımı dinle. İntikam falan yok.”

“Ne yani yanlarına mı bırakayım?”

“Bırak. Madem hayatının tadını çıkaramayacağına inanıyorsun, bari iki gün kıçının üzerinde otur da kendi elinle yeniden belayı çağırma.”

Ayaz, Demir’e numaradan incinmiş gibi bir bakış attı. “İyi, anladık. Bu seferlik öyle olsun.”

“Lütfedersin.”

Ayaz başını onaylarcasına salladı. “Ederim.”

***

Tam beş gündür onu görmemişti. Eylül, elinin bir kez daha perdeye uzandığını fark ettiğinde kendisine sinirlendi. Kabul etmesi gerekiyordu ki umutsuz bir vaka gibi davranmıştı. Tam iki kez hiç tanımadığı bir adama doğru adamlar atmıştı ama aradan geçen günlere rağmen karşı taraftan hiçbir tepki gelmemişti.

“Salak,” diye mırıldandı kendi kendine. Kafasını elinde tuttuğu notlara veremiyordu. Son senesinde bu adama takması mı gerekiyordu sanki!

Sonunda pes ederek elindeki ders notlarını masanın üzerine bıraktı ve bu kez kendisine engel olmaya çalışmadan perdeyi açtı. Karşı tarafta yine hiç hareket yoktu. Onun akşamları evde olduğunu yanan lambadan anlayabiliyordu ama nedense beş gün boyunca, okulda olduğu saatler dışında, sürekli olarak karşıyı gözetliyor olmasına rağmen onu yeniden görememişti.

Suratını buruşturdu. Battaniyesini onda bırakarak kendisine gelmesi için ona bir sebep de vermişti üstelik. Şimdi ise sürekli olarak o battaniyeyi bahane ederek bir kez daha o kapıyı çalma isteği duyuyordu.

Bu tam anlamıyla utanç vericiydi.

Her ne kadar aklından saçmaladığına dair şeyler geçmeye başlasa da karşıdaki evin bahçesinde hareketlenmeler olunca kalbinin bir kez daha ritim değiştirmesini engelleyemedi. Günler sonra ilk kez onu orada göreceğini bilmek içini garip bir heyecan dalgasının sarmasına neden olmuştu. Bir yanı hala bu yüzden kendisine kızıyordu ama Eylül o yanını umursamayı tam olarak şu anda bırakmıştı.

Sadece iki saniye sonra, merdivenlerden inerken deri montunun kapüşonunu düzelten Ayaz’ı gördü. Gün ışığının son demlerinde pırıl pırıl, son derece sağlıklı ve keyifli görünüyordu. Her ne kadar sesini duyamasa da Eylül onun dudaklarının şekline bakarak ıslık çaldığını fark edebilmişti. Bugün gerçekten de keyfi yerinde olmalıydı.

Ne yaptığını ikinci kez düşünmeden koşar adımlarla balkona yöneldi. Tamam, belki kendisi yeniden ona gidemiyordu ve Ayaz da ona gelmiyordu ama en azından tesadüfi karşılaşmalara hayır diyemeyecekti.

Balkon kapısını açmadan hemen önce duraklayıp derin bir nefes aldı ve elinde olmadan üzerini kontrol etti. Siyah eşofman altı, değişmez pofuduk terlikleri ve gri biçimsiz bir hırka. İşte mükemmel uyum diye buna denirdi. Suratını buruşturarak saçındaki tokaya uzandı. Keşke dandik topuzu olmasaydı. En azından biraz daha derli toplu olabilirdi.

Bunlar için endişelenerek harcadığı vakitte Ayaz’ı kaçırabileceğini fark edince umursamadan kapıyı açtı ve içindeki kararsızlık ve heyecanı hiç belli etmeyen sakin bir tavırla balkona çıkıp parmaklıklara yaslandı. Ayaz tam o anda kendi bahçe kapısını kapatıyordu. Eylül, onun kendisini fark etmesini bekleyerek olduğu yerde dikilmeye devam etti. Ama genç adam o tarafa bakmamıştı. Islık çalmaya devam ederek yürüyüp, ağaçların arkasına girerek genç kızın görüşünden çıktı.

Eylül bir anlığına arkasından bakakalmıştı. Oysaki tam olarak karşısında duruyordu. Kafasını kaldırması Eylül’ü görmesi için yeterli olacaktı. Genç adam bunu bile yapmamıştı. “Hah!” dedi genç kız sinirlenerek. “Kendin kaybedersin!”

Yeniden içeri girmek için kapıya doğru yürürken daha çok kendisine sinirleniyordu. “Ukala herif!” diye bağırdı. Ayaz’ın yapmış olduğu herhangi bir şey yoktu aslında ama Eylül yine de öfkeliydi işte.

“Kendi kendine mi konuşuyorsun sen?”

Genç kız irkilerek olduğu yerde durdu. Tam içeriye girecekken genç adamın sesini duymuştu. Gitmemiş miydi bu adam?

Ona doğru dönmeden önce suratını buruşturdu. Hep şansızdı zaten. Rezil olmuştu. Suratına bir gülümseme yerleştirip arkasını dönerken yanaklarının çoktan kızarmaya başladığını hissetti. Hiç yapmadığı bir şey yapıp içten içe küfretmişti. Hem genç adama bu şekilde yakalandığı hem de kızardığı içindi bu küfür. Bu gidişle Ayaz onun bir domates soyundan olduğunu falan düşünecekti.

Suratındaki gülümsemenin çok zavallı olmadığını umarak genç adama baktı ve onu yeni görmüş gibi şaşkın bir ses çıkarmaya çalıştı. “Ayaz? Sen nereden çıktın? Görmemiştim seni?”

Sen nereden çıktın mı? Görmemiştim seni mi? Eylül, ancak bu kadar saçmalayabilirdi. Ağlamak istiyordu. Hayır, kendisini dövmek istiyordu ya da Ayaz’a bir tane patlatabilirdi. Ya da belki sağlam bir çığlık atsa daha da iyi hissederdi. Hiç birisini yapmadan orada, kırmızı bir suratla dikilmeye devam etti.

Ayaz ufak adımlarla Eylül’lerin bahçe duvarına yaklaşmıştı. Genç kızın nasıl bir karmaşa içinde olduğunu bilmiyordu belki ama onun az önce kendisini gördüğünü biliyordu. Göz ucuyla da olsa onun balkonda pozisyon alışını görmüştü. Genç kızın kendisini gördüğü için o balkona çıktığından da adı gibi emindi. O an oyalanmak istemediği için onu görmezden gelmeye karar vermişti ama Eylül, ufak sahtekarlığı işe yaramadığı için arkasından bağırmaya başlayınca ona selam vermeye karar vermişti. Tabii, ukala herif, kendin kaybedersin gibi genç kızın dudaklarından dökülen her şeyi duymuştu.

Eylül’e seslenirken çoktan eğlenmeye başlamıştı. Hele ki genç kız suratındaki, saklamaya çalıştığı o dehşet ifadesi ile arkasını döndüğünde gülmemek için içten içe yanağını ısırmak zorunda kaldı. Ellerini deri montunun cebine sokup rahat bir şekilde ona bakarken, Eylül’ün her geçen saniye daha da kızarmasını inanamayarak izliyordu.

Gülme isteği dayanılmazdı ve eğer genç kız hayatını kurtarmış olmasaydı şu an kendisini sıkmazdı. Ama ona hayatını borçluydu, en azından daha fazla utanmasını engelleyebilirdi.

“Yeni çıkmıştım. Bir ses duyunca merak ettim, döndüm,” dedi yalan söyleyerek. Genç kızın rahatlayarak nefesini verdiğini gördü. Tabii Eylül bunu yaptığının da farkında değildi. Bir insan ancak bu kadar berbat bir yalancı olabilirdi. Ayaz, yalanın nasıl söyleneceğini göstermek ister gibi doğal bir tavırla, “Sonra da seni gördüm,” diye devam etti. “Anlamadım, neden konuştuğunu?”

Eylül, “Ezber yapıyordum,” dedi aceleyle. “Ders çalışıyordum da…”

Ayaz, “ezberlerini her zaman balkona çıkıp bağırarak mı yaparsın?” diye sormamak için kendisini zor tutuyordu. Eylül’ün de saçmaladığının farkında olduğunu suratının bir kez daha şekil değiştirmesinden anlamıştı. Genç kız yine toparlanmaya çalışarak gülümsedi. Aniden, “İyi görünüyorsun,” diyerek konuyu değiştirivermişti.

Ayaz, en azından bunu yapmayı akıl ettiği için hafifçe güldü. Onun bu konudan böylece sıyrılmasına izin verecekti. Kollarını iki yana açıp kendi etrafında döndükten sonra, “Taş gibiyim,” diye mırıldandı.

Eylül, “Bence de” demek üzereydi. Dilini ısırarak kendisine engel oldu. Bir günde bu kadar rezillik yeterdi.

Ama gerçekten de öyle görünüyordu. Siyah saçları ve kıyafetleri son derece bakımlı ve özenliydi. Eylül, onun önemli bir yere gitmek için dışarı çıktığına karar verdi. Belki de kız arkadaşına gidiyordu…

Bu düşünce Eylül’ün kendisini köyü hissetmesine neden olmuştu. Ayaz’ın kötü şöhretinden olsa gerek bir sevgilisi olabileceği hiç aklına gelmemişti. Huzursuzca yerinde doğruldu. “Baya da şıksın” demekten kendisini alamadı. “Özel bir yere gidiyorsun sanırım.”

Sesinin hafif de olsa sıkkın çıkmasını engelleyememişti. Gerçekten görüntüsü can yakabilecek kadar iyiydi. Bu adamda ona çok farklı ve çekici gelen bir şey vardı ama ne olduğunu çözemiyordu.

Genç adam göz kırptı. “Her zamanki halim, özel bir durum yok yani.”

Eylül, onun ses tonundaki alayla açıklama arası bir tınıyı yakalayınca biraz daha rahatlar gibi oldu. Az önce söylediklerini duymadığı için şanslıydı. Öfkesini ise çoktan yel almıştı. Şimdi yalnızca heyecanlı hissediyor ve biraz önce yaşananların utancını üzerinden atmaya çalışıyordu.

“Şey… Benim gözüme farklı göründün de.” Dudağını ısırdı. “Affedersin, sorgulamak için değildi.”

Genç adam omuz silkti. “Öyle düşünmedim, rahat ol. Suratımda kan ya da morluk yok. Pislik içinde de değilim… Normal yani.”

Eylül güldü. Hafif kıkırtısının genç adama ulaştığını fark etti çünkü o da keyifle gülümsemişti. Arada kısa bir sessizlik anı olduktan sonra Ayaz, “Bu arada,” diyerek söze girdi. “Battaniyeni unutmadım. Sana geri getirecektim ama… Hmm doğru olmayacağını düşündüm.” Kaşlarını oyuncu bir şekilde kaldırıp gülümsedi. “Güzel kızları olan anneler benden pek hoşlanmazlar da…”

Güzel kızları olan anneler.

Eylül neredeyse sevinçten gülecekti. Ayaz onu güzel buluyordu. İşte bu iyi haberdi. Bir kez daha kendisini dizginlemeyi başarıp, gülümseyerek, “Teşekkür ederim,” dedi.

Ayaz yine tebessümüne aynı şekilde karşılık vermişti. “Reddetmedin.”

Onun ne demek istediğini anlamayan Eylül, kaşlarını çattı. “Efendim?”

“Annen konusunda…” Omuz silkti. “Her neyse, onu sana vermenin başka bir yolunu bulabileceğimden eminim.”

Eylül, kaşları çatılmış bir halde balkonda dikilmeye devam etti. Onun ne dediğini anlamaya çalışıyordu. Biraz sonra farkında olmadan Ayaz’ın kendi durduğu balkona attığı bakışı takip etti ve neredeyse o saniye bitmeden anladı.

Balkon.

Gereğinden fazla alçak olan balkon…

Gözleri elinde olmadan irileşti. Nasıl bir cevap vermesi gerektiğini tam olarak bilmiyordu ama pek düşünmeden, “İyi bir fikir olduğunu sanmıyorum,” dedi. Bu yanıt Ayaz’ı yalnızca biraz daha gülümsetmişti.

“Sanırım bunu göreceğiz,” diye mırıldandı ve bir kez daha göz kırpıp yoluna devam etti.

Ayaz, Eylül’ü ardında şaşkın ve paniklemiş bir halde bıraktığının son derece farkındaydı. Kendi kendine güldü. Kız, her ne kadar Ayaz’ın fark ettiğini fark etmese de Ayaz, onun kendisine olan ilgisinin farkındaydı. Güzel bir annenin ve yakışıklık bir babanın oğluydu. İkisinin evliliğinden meydana gelen Ayaz da ister istemez bu konuda şanslı doğanlardan birisi oluvermişti. Yakışıklı olmayı seviyordu. Kızların, özellikle de Eylül gibi güzel kızların, ilgisini hiçbir şey yapmadan çekebilmek her erkeğe kısmet olacak bir şey değildi.

Ah, Eylül güzeldi. Kesinlikle öyleydi. Az önceki sıradan, şaşkın ve şapşal halleri sırasında bile güzel görünüyordu. Ayaz, şimdiden onu ilk kez öpeceği anı düşünmeye başlamıştı. Onu etkilemek adına hiçbir şey yapmadığı halde genç kızı bu kadar heyecanlandırabiliyorsa, biraz ilgi şüphesiz genç kızın dizlerinin bağını çözecekti. Eh, sıradaki güzelin adı belli olmuştu.

Eylül’ün, kirpiklerinin altından masumca bakan, utangaç yeşil gözleri aklına geldiğinde bir an için kendisini kötü hissedecek gibi oldu. Ama onu rahatsız eden bu hissin üstesinden gelmek Ayaz’ın birkaç saniyesini dahi almamıştı.

Bir daha içinde suçluluğun yükselmesine izin vermeyecekti. Bir daha denemeyecekti. Olduğu şeye direnmesinin bir yolu yoktu. O kötü adamdı ve kötü adamlar böyle şeylere takılmazdı.

Eylül, tasasızca yolda yürüyen Ayaz’ın arkasından bakakalmıştı. Balkondan gelmek mi? Bu adam kafayı mı yemişti? Tek problem Eylül’ün annesi de değildi üstelik. Eylül de onu balkonuna tırmanırken görmek istemiyordu. Bu onun kendisini son derece garip ve… ahlaksız hissetmesine neden olmuştu. Düşünceli bir şekilde kaşlarını çattı. Her ne kadar kulağa hoş gelmese de doğru tabir buydu.

İçeri girip balkon kapısını sıkı sıkı kapattı. Ayaz, kesinlikle oradan içeriye adımını atmayacaktı. Ve şimdilik buna engel olmanın tek yolu ise onu bahçede karşılamak gibi görünüyordu. Ne zaman gelirdi acaba?

Midesinde yine bir endişe ve heyecan yumağının büyüdüğünü hissetti. Şu birkaç haftalık tecrübelerinden anladığı bir şey varsa o da bir adamdan hoşlanmanın zor bir şey olduğuydu. Çünkü şu an hem Ayaz’a deli gibi kızıyor hem de kendisini heyecanlı hissediyordu. Bunu daha normal yoldan yapsa olmuyor muydu sanki? Derin bir nefes aldı. İçinden bir ses, bu gecenin karmaşık olacağını söylüyordu.

***

Ayaz,  yaklaşık bir saat sonra olmak istediği yere varmıştı. Hastanede ve evde geçirdiği günlerin sebebi olan adamın, Kadir’in oradaydı. Gözlerini kısarak dükkana baktı… Demir’e söz verdiğini biliyordu. Ama ona verdiği söz yüzünden kendisini sorumlu da hissetmiyordu. Kadir, yaptığı şeyin bedelini ödemeliydi.

Ellerini pantolonunun cebine sokarak zücaciye dükkanına girdi. Bir müşterisini uğurlamakta olan Kadir’in gözü onu kapıdan içeri adımını attığı anda yakalamıştı. Önce onun orada oluşuna şaşırmış gibi göründü. Ayaz bir an için adamın kendisinin hortlak olup olmadığını merak ettiğini düşündü. Ama yaşadığını biliyor olmalıydı. Kendisini hızla toparlayan Kadir, iri yarı oluşunun avantajını kullanarak üç adımda Ayaz’ın dibinde bitti. Ama Ayaz da cılız bir adam değildi. Kadirin tek başınayken baş edebileceği bir adam ise kesinlikle değildi.

“Eceline mi susadın sen?”

Kadir, öfkesini belli etmek istercesine burnundan sesli soluklar veriyordu. Ayaz omuz silkti ve etrafına bakındı. “Cık. Cami avlusuna işeyen bir köpek varmış buralarda, onu arıyorum.”

İki yanında yumruklarını sıkan Kadir’in burun delikleri biraz daha genişledi. “Çık git, beni katil etme.”

Ayaz bilmiş bir tavırla sırıttı. “Bir ay önce katil olmak, senin için sorun değildi. Ne değişti? Aksakallı dede falan mı girdi rüyana? Rahmete mi erdin?” Adamın cevap vermesini beklemeden alaycı tavrını bırakıp Kadir’e doğru bir adım daha attı ve aniden sertleşen sesi ile ekledi. “Ya da tek başına olduğunda bir tarafın mı yemiyor?”

Kadirin kahverengi gözlerinde sinirli bir ateş parladı. Ama Ayaz’a doğru herhangi bir hamle yapmaktan çekiniyordu. Bunun kendisi için iyi olmayacağını biliyor gibiydi. Ayaz daha fazla sabredemeden adamın iki yakasını birden kavradı. “Hesabını veremeyeceğin işlere kalkışma Kadir Efendi!”

Ayaz’ın üstün görüntüsü adamı rahatsız etmiş olacak ki bir an için onun bileklerini yakalayarak yakasını tutan elleri savuşturmaya çalıştı ama kendisini Ayaz’ın sıkı kavrayışından kurtaramadı. Bu Ayaz’ın gülmesine neden olmuştu. Tam adamın suratını bir kafe darbesi ile şenlendirmeye hazırlandığı sırada boğazını temizleyen birisinin “Selamun aleyküm” dediğini işitti. Ayaz sesin sahibini neredeyse anında tanımıştı.

Gözlerini devirerek Kadir’in yakasını bıraktı ve Demir’e döndü. “Aleyküm selam.” Sesindeki rahatsızlığı gizlemek için herhangi bir çaba sarf etmemişti. Demir neredeyse Ayaz’ın tavırlarını taklit edercesine elleri ceplerinde onların yanlarına doğru ilerledi. “Bir sıkıntı mı var?”

 Soruyu sorarken koyu mavi gözleri eğlenceli bir film seyredermiş gibi parıldıyordu. Ayaz tek kaşını kaldırdı. “Varlığın dışında mı?”

Demir kesinlikle alınmamıştı. Soruyu kafasında tartar gibi görünerek, “Öyle de denebilir,” dedi. Ayaz’ın kendisine bezmiş bir tavırla attığı bakışa karşılık neşeyle güldü ve gelip genç adamın yanında durdu. Gözleri Kadir’in üzerinde geziniyordu.

Kadir de düşünmeden genç adamı süzdü. En az Ayaz kadar uzun boylu görünüyordu. Hatta ondan biraz daha kaslı ve yapılıydı. Kol kaslarının üzerindeki montun kollarını zorladığını görebiliyordu. Az önce neşeyle parlayan gözleri kendisine döner dönmez garip ve ürkütücü bir bakışla dolmuştu. Kadir, bu adamın Ayaz’dan daha tehlikeli olduğunu düşündü. Bu düşünce onu germişti.

“Arkadaş bu mu?” diye mırıldandı biraz sonra. Gittikçe koyulaşıyormuş gibi görünen gözleri, bir an olsun Kadir’in gözlerinden ayrılmamıştı. Ayaz yanıt vermese de Demir yanıtını almıştı.  “İyi,” diye mırıldandı. Elini uzatıp hafifçe Kadir’in omuzuna dokundu ve yumuşacık ama son derece tehditkar bir sesle konuştu. “Bu onu son görüşümüz olsun.”

Kadir tepki vermeden Demir’e bakmaya devam ediyordu. İçinden bir ses de tepki vermemesinin daha doğru olacağını ona telkin edip duruyordu. Ayaz’ın, adamın onun işine karışmasından memnun olmadığını ve adamın da bunu umursamadığını anladığı bir saniye geçti. Düşüncelerinden sıyrılıp yeniden Demir’e baktığında genç adamın kendisine yoğunlaşan bakışlarının bir an bile hedefinden şaşmadığını gördü.

Demir, “Anlaştık mı Kadir bey?” diye sordu. Sesi hala nezaket sınırları dahilinde ve yumuşaktı. Bu tavır bir an için Kadir’in hayır demeyi düşünmesine sebep oldu. Erkeklik gururu ona bunu yapmasını söylüyordu. Ama kendisini durduran, elli yıllık tecrübesiydi. Bu adamlarda gördüğünden fazlası var gibiydi.

Ayaz, adamın isteksizce Demir’i onaylayışını izledi. Öfkenin, içinde deli gibi yükseldiğini hissediyordu. Dişlerini o kadar sıkmıştı ki çenesinden çıkan gıcırtı Demir’in de dikkatini çekmişti. Kendisine bakan Demir’e öfkesini yansıtan bir bakış attıktan sonra, arkasına bile bakmadan dışarı çıktı. Bir süre boyunca hiç hız kesmeden yürümeye ettikten sonra artık çökmüş olan karanlığın ıssızlaştırdığı bir ara sokağa girince durdu. Demir, tabii ki onu takip etmişti. Bir an bile duraksamadan, “Ne yapıyorsun sen?” diye sordu.

“Ömrünü mümkün olduğunca uzatmaya çalışıyorum.”

Ayaz çileden çıkmak üzereydi. “Buna karışmaya hakkın yoktu. O adamın bana hiçbir halt edemeyeceğini bilmediğini söyleme.”

“Zaten seni, onun sana yapacaklarından değil, senin ona yapacaklarından kurtardım. Yanına mı kalır sanıyorsun?”

“Bu şerefsizlerinki kaldı ama.”

“Sen müsaade ettin.”

Ayaz bir anda Demir’in dibinde bitti. Sesi boş sokakta yankılanmaya başlamıştı. “Çünkü yaptıkları şerefsizliği onlara kendim ödeteceğim.”

Demir de sinirlenmeye başlıyordu. “Hapse girersen çok mutlu olursun değil mi? Ha ama unuttuysan hatırlatayım. Bunun için senden daha çok sevinecek olanlar var. Seni deşmek için hazır bekleyen kaç adam olduğunu sayalım mı? Kuyruğuna basmadığın herif bırakmadın memlekette.”

“Gerçekten hayatım hakkında çok şey bildiğini sanıyorsun değil mi? Sırf kıçı kırık bir iki şey gördüğün için…”

“İki kez ölümden döndüğünü gördüm.”

“Yani?”

Demir iç çekti. “Bir gün seni birisi öldürecekse, o ben olacağım.”

Ayaz’ın yüzünde ciddi bir ifade belirdi. “Son günlerde tam tersini düşünmeye başladım.”

^^