2 ALINTILAR // Paula Quinn - Bir Arzunun Güncesi

Isobel bakışlarını çevirdi. "Ne tür bir Highlandlı içkisini tutamaz ki?"

"Aklını keskin tutmayı tercih eden türden."

"Ama yine de," diye ona dönerek kendi keskin gülümsemesini, adama aptal biriyle oturmadığını hatırlatmak için gönderdi, "Solmuş bir çiçek kadar donuk şekilde oturuyorsun."

"Bunun bir önemi olmalı değil mi?" Gözlerini kapatarak kafasını bir kere geriye doğru yasladı. "Sağduyumu, sadece senin için feda edebilirim."

* * * * *

 

"Onu seviyor musun?"

"Onu... Onu sevmek istemedim," diye cevapladı Tristan, bakışlarını kızın yüzünden kardeşine çevirerek. "Ama seviyorum."

Cam'in tebessümü o kadar ufaktı ki Tristan hayal ettiğini düşünmüştü. "Neden onu sevmek istemedin? Fergusson olduğu için mi?"

Tristan başını iki yana salladı. "Korktuğum için."

"Öyle mi?" Cam'in tebessümü alaycı değil nazikti. "İnanmam."

"Sevdiğim son insan benden alınmıştı. "İkinci bir seferden sağ çıkabilir miyim bilmiyorum."

* * * * *

 

"Benim için ne kadar güzel olduğunu biliyor musun Isobel?"

Isobel başını iki yana sallarken, gerçekten de bilmiyordu.

"Sana bakmak, uzun ve soğuk bir kıştan sonra yaz güneşinin keyfini çıkarmak gibi. Kendini boş ve yalnız hissetmene sebep olacak bir çatışmadan sonra evi görmek gibi."

Kızın dudaklarını, burnunu ve gözlerini öptü. "Nasıl mümkün olabilir bilmiyorum ama seni her gördüğümde, gözüme daha güzel görünüyorsun."

 

* * * * *

 

"Eğer bir MacGregor ordusunun benden hoşlanması için onlara gülümsemem gerekiyorsa, bunu yapacağım. Seni seviyorum ve her zaman mutlu olmanı istiyorum."

Tristan'ın gülümsemesi, yavaşça yayılırken uçsuz bucaksız, bulutsuz bir gökyüzü kadar büyüleyici bir hale geldi. Onu duyabilecek en yakınındaki adama dönüp, "Bunu duydun mu?" dedi.

"Duydum," diye cevapladı babası ama Tristan çoktan Isobel'e dönmüştü. 

"Beni seviyor."

"Çok mu şaşırdın?" Isobel, dudaklarına doğru hafifçe kahkaha attı. 

"Evet, şaşırdım çünkü, sen inançlarına sıkıca bağlısın kızım. Sana dair beni ilk heyecanlandıran ama sonrasında korkutan şey buydu. Benden her zaman nefret edeceğini düşündüğüm günler oldu."

"Ama vazgeçmedin." Isobel kendininkilere yakın olan dudaklarını öperken, onu hayal edebildiğinden bile daha fazla seviyordu. "Sana kötü davrandığım zamanlarda bile vazgeçmedin."

"Nasıl vazgeçebilirdim? Kalbimden ve hayatımdan vazgeçmek olurdu. Çünkü ikisi de senin."