Kitabın yorumu için tıklayınız!
Rory Miller beni öptüğünde, kalbimin kırılmasının neye benzediğini unuttum.
***
Babam kaba, alaycı bir kahkaha attı. "Hayatlarımızda hokey önceliklidir. Bunu unutma."
"Her zaman değil." Sesim sertti. Babam kabusumu tarif ediyordu ve yine de bu benim gerçekliğimdi. Evrenden merhamet diliyordum.
"Onun kafana girmesine izin verme. İsteyeceğin son şey bir kızın yoluna çıkmasıdır."
Babamın bunu yapmasından nefret ediyordum: Hokey dışında herhangi bir şeyi hayatımıza sokmanın bizi zayıf düşürdüğü izlenimi yaratırdı. Hazel'ın kafamda olmasını istiyordum. Orada olmasından, yer kaplamasından, o onaylayan küçük gülümsemeyle izlemesinden hoşlanıyordum. Hazel kafama girdiğinden beri hayatımda güzel şeyler olmaya başlamıştı.
"Öyle mi?" Beni sarsan öfkeyi daha ağır bir duygu takip etti. İncinme, çünkü babam annemin evi terk etmesinin sebeplerinden biriydi. Hüsran, çünkü babamın nasıl bir örnek teşkil ettiğini görüyor ve onun gibi olmak istemiyordum. "Senin yaptığın bu mu? Bu yüzden mi mutlu evliliğin hala devam ediyor?"
Uzun bir duraksama oldu. Babamın şok olduğunu hissedebiliyordum. Çok geçmeden savunma cümleleri geldi. "İnsanlar boşanır, Rory. İlişkiler sonsuza dek sürmek zorunda değildir. Büyü ve kahrolası bir peri masalında yaşamayı bırak."
Mideme yumruk yemiş gibi oldum. "Peki şimdi çok mu mutlusun?"
***
