Öngörü Serisi
"Bir gün Reed, ikimizde arabaya bineceğiz ve sadece süreceğiz. Gümüşi şehirlerden altın sahillere dolaşıp duracağız." Yanağındaki kanı temizlemek için alkol kullandım. "Yorulduğumuzda uyuyacağız. Uyandığımızda seni güldürmenin bambaşka bir yolunu bulacağım ve gülüşün için yaşayacağım." Boğazım sıkıştı çünkü o günün şimdi olması için yanıp tutuşuyordum. "Hiç gitmediğin bir yer bulup orasını kendi yerimiz yapacağız; anılarımızla dolduracağız. Bunu istiyorum." Alkolle temizlemeyi bitirdim. Yaklaşarak sızlayan yarasını rahatlatmak için yavaşça yanağına üfledim.
Reed elimi alarak dudaklarına götürdü ve nazikçe öptü. "Ve uyuduğumuzda yatakta senin ya da benim tarafım olmayacak asla; her daim ortada buluşacağız. Ve seni orada, yatağımızda tutup dudaklarımı buraya koyacağım." Elimi bırakıp başparmağını kulağımın hemen arkasındaki hassas teni okşadı. Vücuduma bir kez dokunarak aklımı başımdan almıştı. Dönerek yanağımla avucunu okşadım nazikçe.
"Ve aceleye getirmeyeceğiz... asla," diye mırıldandım korkmayı unutarak. Onunla bu geleceği istiyordum ben.
"Dünya etrafımızda dönebilir ama biz keyfimize göre hareket edip her anın keyfini çıkaracağız."
Başımı omzuna bıraktım. "Sadece sen ve ben."
*****
"Görünüşüm hoşuna mı gidiyor?"
"Ondan daha fazlası var. Işığına çekiliyorum... Sadece güzelliğine değil, sana." Elini yüreğinin üstüne bastırdı. "Sanki yüreğime görünmez bir ip sarılmış gibi ve sen atışını kontrol ediyorsun... bir bakışla... bir hareketle. Senin izini burada hissediyorum." Parmağıyla göğsünün üzerindeki tenini gösterdi. "Ama burada hiçbir şey yok."
"His benim için daha çok kelebekler gibi."
"Ahi onlar bende de var," diyerek kabul etti. "Onlar tarafından tüketilme tehlikesi altındayım."
"Karşılaştığımızda ne yapmalıyım?"
"Sadece kendin ol. Sana karşı koyamayacağım."
Gözlerimi üzerine diktim. "Kendim.. olayım?"
"İnsanları fark etmek benim için nadir bir olay. Onları görmemek için yolumu değiştiriyorum ama seni görmeme engel olamadım. Gülümsüyorsun ve cennetin kıyısında yaşıyormuşum gibi hissediyorum. Senin eşin benzerin yok Simone. Teksin sen. Her daim seni fark edeceğim."
Atwater içeri geldi, sarı saçları yağmurda ıslanmıştı. Bize seslendi. "Bir Ölüm Meleği dışarıya geldi, adı Suni. Simone'un yükselmesine yardım etmek için burada. Gitme zamanı geldi Reed."
Reed başıyla onayladı ve kara kanatlarını katlayıp taş zemine iniş yaptı. İçimde tuhaf bir his vardı. Atwater'a doğru yürürken adeta kalbimi de yanında götürüyordu. Ona seslendim. "Neden aniden dünyanı sonuç gelmiş gibi Reed." Onun yanına gitme dürtüsüyle mücaade ettim.
Durdu. Arkasını bana döndüğünde gülümsemesi ışıl ışıldı. "Bu bir son değil. Sadece başlangıç Simone. Bizim başlangıcımız.
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder
Kitap ya da yazı hakkındaki görüşünüzü bizimle paylaşın